Ona.

Dziecko nasze ukochane. Choć słowa Dziecko używamy rzadko. Owszem zdarza nam się mówić „moje Dziecko” tuląc ją do snu, lub ” Dzieciaczku cudny” gdy nas swoim jestestwem rozczula.

Złość nas bierze, gdy ktoś na siłę usiłuje jej rękę podać lub ocenia i łatki przykleja, a gdy prosimy aby tego nie robić słyszymy „Przecież to TYLKO Dziecko”. Dla nas „AŻ Dziecko” Człowiek który  ma prawo kogoś/coś lubić lub nie, mieć swoje cechy charakteru, których nie chcemy zmieniać.

Sofie pojawiwszy się w naszym świecie uzupełniła go i sprawiła, że nasza motywacja wzrosła i energii więcej mamy, by zaglądać w głąb siebie, odkrywać i zmieniać to czego dotychczas się nie udało. Uwielbiamy ją gdy płacze, złości się, śmieje, psoci i śpi… zawsze – bez względu na to czy w danej chwili ktoś obok mógłby pomyśleć „łobuziara”, „beksa”, „złośnica". Bywa czasem, że jest ciężko. Że od ciągłego mama,  maaaaaaama,  mamaaa, uszy nam więdną. Lub gdy na spacerach przemierzamy drogę w tempie 20 kroków na minutę  metodą 5 do przodu 10 do tyłu:) Ale w takich chwilach myślimy sobie, że przyjdzie taki czas kiedy nasze ręce przestaną być dla niej przystanią. Czuwamy, by z czułością pokazywać świat choćby wszystko miało stanąć do góry nogami, bo przecież bieganie za „kwa, kwa” jest pociągające, bo oglądanie mrówek, motyli, przeglądanie kamyków… ciągnąć się może godzinami, bo sąsiadom i nieznajomym trzeba pomachać i dzieci pozaczepiać.

Bo liczy się tylko tu i teraz!

 

 

Sukienka: H&M sh

Sandałki: Geox